Llyfr syml iawn ydy o. Mae o'n llyfr i ddysgwyr yn Unded 9 o gwrs Mynediad. Rŵan dw i yn Uned 20, dw i'n medry darllen mwy.
Ond dw i wedi hoffi'r llyfr. Llyfr da ydy o.
Be' dw i newydd darllen?! Dydw i ddim yn hoffi'r llyfr yma. Dydw i ddim yn hoffi'r stori, dydw i ddim yn hoffi'r Ric... Ond dw i'n hapud, achos dw i wedi darllen llyfr yng Nghymraeg.
Не ведаю, што думаць пра гэту кніжку. Спачатку я думаў, што гэта крытыка капіталізма. І, насамрэч, крытыкі капіталізма тут хапае. Але галоўная гераіня — не ідэальны мэнэджэр пры капіталізме, як мне здалося спачатку. Але Ілена — не метафара капіталізма, гэта ўнікальны персанаж.
Буду чэсны: я зацікавіўся гэтым аўтарам праз яго мову, даволі адрозную ад сучаснай літаратурнай. «Кахаю Беларусь» — гэта цікава, прынамсі як аргумент для спрэчак у інтэрнэце. Там яшчэ потым «кахаю радасным каханнем будаўнічага», і мне здаецца, нават у 1928 годзе было зразумела, што гэта прачытаюць як «кахаю будаўнічага», а не «кахаю Беларусь як будаўнічы». Аўтар гэта хацеў укласці такі сэнс? Ці выпадкова так атрымалася? Чэсна кажучы, мне здаецца, гэта проста дрэнныя вершы.
Гэта дрэнная паэзія, але было цікава з ёй азнаёміцца. Родзевіч вельмі не любіць Польшчу і любіць Савецкі Саюз. Некаторыя вершы, здаецца, можна было б улажыць у рот Азаронку, калі б Азаронак гаварыў па-беларуску. З іншага боку, калі ён заклікае да рэвалюцыі, то такія вершы наадварот успрымаюцца як заклік да барацьбы з рэжымам. Цікавае спалучэнне.
А яшчэ здалося цікавым, што калі ён піша пра камунізм, ён нагадаў мне сучасных адэптаў ШІ. Пашырэнне ўплыву Савецкага Саюза ў Родзевіча — гэта няспытнны прагрэс: машыны лепшыя, дзе машыны — там рабочыя, дзе рабочыя — там камунізм. «Хто пярэча — той хоча, знаць, сонка // Альбо час затрымаць у бягу. // Ці машыне, што прэцца так гонка, // Падстаўляць з злоснай мэтай нагу. // Бажавольнік такі смехатворны, // Ён ні вораг, ні грозны сілач, // Ён ні шэльма, ні белы, ні чорны, // А дурны, як з асіны таўкач». Нагадвае тое, як зараз апалагеты «ШІ» апісваюць нейрасеткі? Мне — так.