Спадабалася. Гэта такая двойнасная кніга: аўтарка адначасна і расказвае пра гісторыю эсперанта, і пра сваю гісторыю сярод эсперантыстаў.
Мне вельмі спадабаўся акцэнт на супольнасці моўцаў, а не на мове per se. Калі я хадзіў на прэзентацыю эсперанта на Мінскім фестывалі моў, прэзентатарка амаль увесь час патраціла на граматыку. І ні слова пра тое, навошта тая граматыка патрэбная. У гэтай кнізе амаль ні слова пра граматыку, затое шмат пра тое, што эсперантыст_кі шукаюць і знаходзяць у эсперанта.
Негатыўны момант — мне не спадабалася, калі яна ўзялася трактаваць в'етнамку. Яна сама запыталася, атрымала адказ («Не») і сама ўчытала ў яе адказ свае ідэі... Так не робяць.
Нядрэнна. Чытаецца лёгка. Персанажы харызматычныя, жарсці моцныя, свет цікавы.
На жаль, у сюжэце праглядвае зашмат белых нітак. Хацелася б болей логікі. Сюжэт маскіруецца пад дэтэктыў, але без фінальнага задавальнення ад раскрыцця загадкі. Бо яе было немагчыма разгадаць (напрыклад, бо мы маем справу з вар'ятамі; або выяўляецца, што разгадка паясняецца нейкімі законамі свету, пра якія нам не расказалі).
Але зацягвае: прачытаў за тры дні.
Вельмі спадабалася! Пенелопа апісвае сваю версію падзей з Іліяды і Адысеі. Яна піша апісвае з царства Аіда для людзей нашага часу. У гэтай невялікай кніжцы ў ідэальнай прапорцыі спалучаюцца спалучаецца старажытнае і сучаснае, нізкае і высокае.
Мне вельмі спадабаўся беларускі пераклад. Я хацеў працытаваць урывак сваім рускамоўным знаёмым, палез у інтэрнэт за рускім перакладам — і расхацеў цытаваць, бо ён куды шарэйшы за беларускі. Ложкай дзёгцю выявілася тарашкевіца (чаму тады назва на наркамаўцы?? як на мяне, «Пенелапіяда» мусіць быць пра Пенелопу, а пра Пэнэлёпу хай будзе «Пэнэляпіяда»...), але яе хутка перастаеш памячаць.
Цікава, чытаецца лёгка. Трасянка тут не проста так — аўтрака звяртае увагу на простых людзей, якія на гэтай трасянцы размаўляюць. Можа, гераіня і не ведае літаратурнай беларускай (як і рускай, у тэорыі — праўда, на практыцы яе мову можна перапісаць іншай арфаграфіяй, і атрымаецца літаратурная руская). Можа, і не ходзіць на модныя выставы. Але яна добрая і мудрая.
Мне асабіста здалося, што з гэтым крыху перабаршчылі ў бок экзатызацыі: яна не проста добра ведае людзей і Беларусь, яна штожніўня адчувае нейкую магічную сувязь са светам.
Але ў цэлым мне падабаецца, што гэта гісторыя пра рускамоўных (ну, трасянкамоўных, але будзем чэснымі) «несвядомых» беларусаў. Гісторыя, для якой няма месца ў рускай літаратуры, і якая гучыць фальшыва па-беларуску. Не ведаю, ці добра атрымалася, але ідэя дакладна слушная.
Слухаў як аўдыёкнігу. Няхітрая гісторыя пра пападанку, у якой усё атрымоўваецца. Тэма бібліятэк, на жаль, не раскрытая: у кнізе болей-менее звычайны магічны свет з мінімальным бібліятэчным антуражам. Я шмат ад яе не чакаў, таму і не расчараваўся. Нармальная кніга, каб забіць вушы, калі кудысьці ідзеш ці прыбіраешся дома. З роллю несур'ёзнай кнігі для адпачынку «Магія кнігаходцаў» спраўляецца. Дарэчы, агучка вельмі якасная.
Вельмі спадабалася! ♥ Падабаюцца галоўныя героі (Кетэк такі relatable з яго спробамі ўцякаць ад размоў!). Падабаецца свет (за рахунак таго, што ён фэнтэзійны, з ім лягчэй сябе асацыяваць — ніж, напрыклад, са Штатамі ў «A jeśli to my»). Падабаецца сюжэт. Вельмі задаволены, хачу болей такіх кніжак.
Мне не вельмі зайшлі гэтыя вершы. Негледзячы на тое, што аўтарка ў апісанні прэтэндуе на нейкую ўніверсальнасць (кніга і для тых, і для гэтых, для ўсіх), гэта вершы не для мяне.
Цудоўна! Вельмі спадабалася.
Калі чэсна, я заўсёды падазрона ставіўся да рамантыкі з прывідамі. Але іншыя фактары пераважылі (гэта гарадское фэнтэзі! з гейскай рамантыкай!) — і я вельмі рады, што выбраў гэту кніжку.
Я хачу болей такіх кніжак.
Гэта кніга пра лімінальнасць, якая мне такая блізкая. Лацінаамерыканцы ў штатах; брухэкс, якія атрымалі сілы ад Панны Смерці; трансгендэры ў цыснарматыўным грамадстве і геі ў гетеранарматыўным; чалавек без магіі ў сям'і брухэкс. Ва ўсіх гэтых выпадках ёсць пэўнае знаходжанне на мяжы, калі ты быццам бы свой, а быццам бы і чужы адначасна. Мне гэта блізка.
Сам магічны складнік быў дзіўным і, будзем чэсныя, крыху непрыемным. Панна Смерць — не тое боства, да якога лёгка звыкнуць. (Хаця калі гаварылі пра Дзень мёртвых, я думаў пра Дзяды.)
Але ў маім выпадку гэта дадавала інтрыгі сюжэту. Я не вельмі разумею лацінаамерыканскую культуру з яе ўшанаваннем Панны Смерці, і таму я не мог здагадацца пра канцоўку аж да самага канца. І канец выявіўся нечаканым і вельмі, вельмі прыгожым.
Я слухаў аўдыёверсію ў чытанні Аві Рокэ, і якасць цудоўная.
Нядрэнна, але крыху расчараваў пераклад. У арыгінале шмат моўных гульняў, і перакладчык Аляксандр Міхельсон (ці Міхельсан?) не заўсёды знаходзіць аналагічныя адпаведнікі ва ўкраінскай.
Само гэта не так страшна — ну, не знайшліся адпаведнікі, ну то й не знайшліся. Але чамусьці рэдактарам прыйшло ў галаву пазначаць такія месцы, дзе пераклад не вельмі ўдалы, зноскамі з арыгінальнымі значэннямі — і такім чынам усе гэтыя недакладнасці кідаюцца ў вочы, што не дае нармальна ўспрымаць тэкст.
Не вельмі. Аўтар згадвае цікавыя рэчы, але недастаткова задумваецца пра абмежаванні свайго пункту гледжання.